مخترع دستگاه اشعه ایکس

در سال 1895، کشف اشعه ایکس توسط فیزیکدان آلمانی ویلم کنراد رونتگن منجر به ظهور ابزارهای تشخیصی جدید مورد استفاده پزشکان شد. چند ماه پس از کشف اشعه ایکس، راسل رینولدز این دستگاه اشعه ایکس را ساخت. این یکی از قدیمی ترین دستگاه های اشعه ایکس در جهان است که به انسان این امکان را می دهد تا بدون هیچ برشی فضای داخلی بدن انسان را مشاهده کند.
تاریخچه توسعه
از سال 1895، فناوری تشخیص و درمان اشعه ایکس پیشرفت سریعی داشته است که می توان آن را به مراحل زیر تقسیم کرد:
（1） مرحله لوله اشعه ایکس یونی (1895-1912)
این مرحله اولیه تجهیزات اشعه ایکس است. در آن زمان ساختار دستگاه اشعه ایکس بسیار ساده بود. گاز حاوی لوله اشعه ایکس یون کاتدی سرد با راندمان پایین برای تولید ولتاژ بالا با استفاده از یک سیم پیچ القایی حجیم استفاده شد. قطعات ولتاژ بالا در معرض دستگاه‌های کنترل دقیق نبودند. دستگاه دستگاه اشعه ایکس دارای ظرفیت کم، راندمان پایین، نفوذ ضعیف، وضوح تصویر پایین و عدم حفاظت است. طبق سوابق، گرفتن عکس لگنی با اشعه ایکس به زمان نوردهی 40-60 دقیقه نیاز دارد. اما پس از گرفتن عکس، پوست سوژه توسط اشعه ایکس سوخت.
（2） مرحله لوله اشعه ایکس الکترونیکی (1913-1928)
با توسعه الکترومغناطیس، فناوری خلاء بالا و سایر رشته ها، در سال 1910، فیزیکدان آمریکایی WD Coolidge گزارشی در مورد ساخت موفق لوله های پرتو ایکس رشته تنگستن منتشر کرد. از زمان استفاده عملی آن در سال 1913، بزرگترین ویژگی آن این است که رشته تنگستن تا یک حالت رشته ای گرم می شود تا الکترون های مورد نیاز برای جریان لوله را فراهم کند. بنابراین، تنظیم دمای گرمایش فیلامنت می تواند جریان لوله را کنترل کند، به طوری که ولتاژ و جریان لوله را می توان به طور مستقل تنظیم کرد، که دقیقاً همان چیزی است که برای بهبود کیفیت تصویر مورد نیاز است.
اختراع شبکه های فیلتر در سال 1913 تا حدی اشعه های پراکنده را حذف کرد و کیفیت تصاویر را بهبود بخشید. در سال 1914، یک صفحه فلورسنت تنگستات کادمیوم تولید شد که استفاده از فلوروسکوپی اشعه ایکس را آغاز کرد. او در سال 1923 لوله اشعه ایکس با فوکوس دوگانه را اختراع کرد که نیاز به رادیوگرافی را برطرف کرد. قدرت یک تیوب اشعه ایکس می تواند به چندین هزار وات برسد و طول جانبی یک نقطه کانونی مستطیلی فقط چند میلی متر است که کیفیت تصاویر اشعه ایکس را تا حد زیادی بهبود می بخشد. در عین حال، استفاده تدریجی از مواد حاجب به طور مداوم دامنه تشخیصی اشعه ایکس را گسترش داده است. این دیگر ابزار ساده ای برای گرفتن تصاویر استخوانی نیست، بلکه به یک مرکز تشخیص پزشکی مهم تبدیل شده است که می تواند دستگاه گوارش، برونش ها، رگ های خونی، بطن ها، کلیه ها، مثانه و دیگر تضادهای طبیعی (جذب کوچک اشعه ایکس) را بررسی کند. تفاوت ها) در بافت ها و اندام های انسان. در همان زمان، اشعه ایکس نیز در درمان به کار گرفته شده است.